[mp_row]
[mp_span col=»12″]
Զույգերի հարաբերություններում միջանձնային խնդիրների պատճառով ծագած կոնֆլիկտները մեծ ազդեցություն ունեն ոչ միայն սեռական, այլև կյանքի մյուս բոլոր ոլորտների որակական բնութագրերի վրա:
Ի՞նչ է անձը և ինչպե՞ս է այն գործառում: Ինչո՞ւ երկու անձ, հատկապես մտերիմ հարաբերության մեջ գտնվող անձիք, չեն կարողանում շատ հաճախ լեզու գտնել և պատահում է, որ իրարից խռովված ապրում են մինչև կյանքի վերջ:
Ամենապարզ ձևով ասած՝ անձը նա է, ում ես վերապրում եմ իբրև իմ «ես»: Օրինակ՝ երբ ասում եմ՝ ես իրավաբան եմ կամ՝ ես մայր եմ, այդ պահին խոսում եմ իմ անձի մասին: Անձը բնութագրող տվյալները հաստատագրված են փաստաթղթերում, ինչպիսիք են՝ անձնագիրը, ծննդյան վկայականը, համալսարանի դիպլոմը, վերապատրաստման վկայականները, ամուսնության վկայագիրը և այլ նմանատիպ թղթեր: Անձի ինքնահաստատման համար այս փաստաթղթերը մեծ նշանակություն ունեն, որովհետև նրանք ամրագրում եմ անձի ով լինելը, հիմք են տալիս և ձևավորում այլ անձանց հետ հարաբերվելու ձևաչափն ու ընթացքը:
Անձ ասելով՝ նկատի ունենք նաև մարդու բնավորությունը, խառնվածքը, սեռականությունը, նախասիրությունները, ցանկությունները, հույսերը, հույզերը, կրքերը, տպավորությունները, հիշողությունները, զգացմունքները, երազանքները, պատկերացումները, համոզմունքները, սպասումները, կարծիքները, ճաշակը, մի խոսքով՝ այն ամենը, ինչ մենք մտածում ենք մեր մասին, թե դա մենք ենք և այն ամենը, ինչ իրականում մեր դրդապատճառների հիմքում է, բայց մեր գիտակցական տեսադաշտից դուրս, մենք ենք՝ մեր անձը:
Կարդալ ավելին
Անձը շատ հաճախ փոխարինում են էգո հոմանիշով, էգոիստ կամ անձնասեր չլինելու մասին շատերս ենք դասեր առել: Եվ հաճախ, երբ խոսքը գնում է անձի մասին, հասարակությունը և մարդիկ լցվում են մի տեսակ արհամարհանքով, կարծես թե անձը մի պախարակելի բան է, որից մենք պետք է ամաչենք ու հնարավորինս շուտ ազատվենք: Այսպիսի միտումն անգամ ընկած է որոշ հոգեբանների և նույնիսկ հոգևոր ուսուցիչների ուսմունքի հիմքում՝ որի նպատակն է՝ ջնջել, վերացնել անձը՝ մարդկային հարաբերություններում ծագած բոլոր կոնֆլիկտների մեղավորին: Սեռականության ոլորտում այս միտումը բերում է սեռական նևրոզների առաջացման, երբ մարդը փորձում է խեղդել, գլխատել իր սեռական կարիքները և զգացմունքները, քանի որ դրանք համարում է իր անձին ոչ հարիր և անբարո դրսևորումներ: Սակայն մի՞թե մենք պետք է ոչնչացնենք մեր անձը:
Անձը ստեղծվել և պահպանվում է մի շատ կոնկրետ պատկերացման շնորհիվ, այն է՝ ես առանձին էակ եմ, այսինքն՝ սա ես եմ, իսկ դրանք՝ ուրիշները: Ես իրենցից զատ՝ այս կողմում եմ, իրենք՝ ինձնից զատ՝ այն կողմում: Ես և մյուսները տարբեր ենք, մենք գալիս ենք տարբեր տեղերից, ունենք տարբեր անցած ուղիներ, տարբեր մարմիններ: Մեր անձն անդադար հիշեցնում է մեզ, որ մենք ուրիշ ենք և կապ չունենք մեկս մյուսի հետ: Այսպիսի դիրքորոշումը ստեղծում է վախ և ահռելի մեծ տառապանք, քանի որ մարդկանցից և աշխարհից բաժան լինելու գաղափարը բերում է կյանքի երկատված ընկալման: Երկատումը բաժանման արդյուքն է: Դա մտքով իրականության արհեստական կիսումն է, քանի որ իրականությունն ի սկզբանե ամբողջական է: Բաժանման արդյուքնում ի հայտ են գալիս երկատված բևեռներ՝ բարի և չար, լավ ու վատ, ճիշտ ու սխալ, գեղեցիկ և տգեղ, սիրել ու ատել… Երկատման մեխանիզմով մենք ինքներս մեզ դատապարտում ենք տառապանքի, քանի որ այսուհետ անհնար է դառնում գրկաբաց ընդունել կյանքը, մենք դառնում ենք քննադատ, սկսում ենք մեղադրել և վախենալ սեփական կյանքի համար: Մենք օտարվում ենք բոլոր նրանցից, ում ընկալում ենք «ոչ մերոնքական», դատում ենք սխալ կամ մեղավոր լինելու մեջ, որպեսզի պաշտպանենք ճշտի և անմեղի գաղափարը մեր ներսում:
Սակայն բևեռացման արյունքում մենք օտարվում ենք նաև ինքներս մեզնից, քանի որ դատապարտում ենք նաև մեր մեջ գտնվող բացասականը ու հեռացնում այն մեր գիտակցականից: Ինքնաքննադատությունը պակաս վտանգավոր չէ այլոց քննադատելուց, քանի որ ինքնամերժման պատճառով է, որ մարդիկ տառապում են դեպրեսիայից, պարանոյալ և տագնապային խանգարումներից, այլասերումներից, ատում են իրենք իրենց ու իրենց մտերիմներին:
Անձը ոչ բացասական, ոչ էլ դրական կառույց է, այն ուղղակի կա այնպիսին, ինչպիսին կա: Անձի համար չի կարելի է կիրառել լավ կամ վատ ածականները, անձը ուղղակի մի գործիք է, որով մենք հնարավորություն ունենք այլ անձերի հետ հարաբերվելու և ինքնաճանաչման գալու: Դանդաղ մաղելով անձի ունեցվածքը, ես ի վերջո գալիս եմ իմ իսկական Ես-ին, վերադառնում ինքս ինձ, ով ներկայությունն Է: Ես ներկան եմ, նա ով ականատես է անձի դրսևորումներին: Ես գիտակցություն եմ, ով ճանաչում է անձը և օգնում ինքնահաղթահարմամբ վերադառնալ բարձրագույն Ես-ին: Այս բառերը դիմադրություն առաջացնելու հակում ունեն, որովհետև մարդը կառչած է իր անձից: Անձի բացակայությունը և բոլոր մարդկանց հետ ընդհանրությունը վանող գաղափար է: Տագնապի, վախի և անգամ խուճապի գրոհ է սկսվում, երբ ինչ-որ մի բան կամ ինչ-որ մեկը սպառնում է մեր անձի գոյությանը: Իզուր չեն մեր անձի կողմից մշակված այդքան մեծ թվով ինքնապաշտպանական մեխանիզմներ:
«Ճանաչի՛ր ինքդ քեզ և դու կճանաչես աշխարհը» գրված է Դելֆիի տաճարի վրա: Միայն ինքնաճանաչ մարդը կարող է հասկանալ ով է ինքը և ինչ կապ ունի նա այս աշխարհի հետ: Ինքնաճանաչողությունը օգնում է մարդուն կողմնորոշվել այս կյանքում, գտնել իր տեղը և առավելագույն կերպով ապրել ու ռեալիզացնել իրեն:
Ինքնահաղթահարված անձը նա չէ, ով սպանել է իր անձը, այլ նա, ով դանդաղ բայց հաստատուն հետևողականությամբ ճանաչել ու հաղթահարել է ինքն իրեն՝ իր կրքերը, կարծրատիպերը, իր վախերն ու դոգմատիկ համոզմունքները, իր մեղավորությունն ու ամոթը: Ինքնահաղթահարված անձը ազատության, խաղաղության, կարեկցանքի ու ամենաանկեղծ սիրո վերապրողն է, ինքնահաղթահարված անձը ինքը Սերն է:
Փակել
[/mp_span]
[/mp_row]
[mp_row]
[mp_span col=»12″ classes=» motopress-space»]
[mp_space mp_style_classes=»motopress-space-light»]
[/mp_span]
[/mp_row]
[mp_row]
[mp_span col=»12″]
[mp_button link=»http://www.narinenersisyan.com/» target=»false» icon=»fa fa-home» icon_position=»left» full_width=»false» align=»right» mp_style_classes=»motopress-btn-color-silver motopress-btn-rounded motopress-btn-size-small»]
[/mp_span]
[/mp_row]