Սեռական ցանկության մակարդակների անհամապատասխանությունը սեքսոլոգիական պրակտիկայում ոչ հազվադեպ հանդիպող խնդիրներից է: Բավական հաճախ այսպիսի գանգատով ներկայացող զույգերը նշում են, որ իրենք կորցրել են միմյանց նկատմամբ հոգևոր կապի զգացողությունը, որի տակ հասկանում են իրենց կրոնական պատկերացումները և այդ շրջանակներում ծագած անհամաձայնությունները:
Այս դեպքի քննարկումը վերաբերում է մի զույգի, ովքեր իրենց խնդրի արմատները փորձում են գտնել քրիստոնեության ակունքներում։ Կինը գանգատվում է սեռական զզվանքից, բայց մերժել չի կարողանում, քանի որ իրեն քրիստոնյա է համարում, իսկ Սուրբ գրքում գրված է, թե կնոջ պարտականությունն է իր ամուսնուն չմերժելը, ու որ կինն իր մարմնի տերը չէ և իրարից հեռու պետք չէ մնալ։ Քրիստոնեական այս հրահանգները կնոջ համար օրենք են և նա չի կարող իրեն թույլ տալ մերժել իր ամուսնուն, չնայած այն հանգամանքին, որ դադարել է սեռական գրգռում ապրել, օրգազմը բացակայում է և ոչինչ չի զգում սեռական մերձեցումից, նույնիսկ վերջին ժամանակներում սեռական զզվանք է ապրում։
Պետք է նշեմ, որ կնոջ այս մեջբերումները կատարվել են Նոր Կտակարանից, բայց մեջբերված հատվածը կիսատ է ու իր ամբողջությունից կտրված։ Ամբողջացնենք Պողոս Առաքյալի խոսքը. «Ամուսինը թող իր պարտականությունը կատարի կնոջ հանդեպ. նմանապես՝ կինը տղամարդու հանդեպ։ Կինն իր մարմնի տերը չէ, այլ՝ ամուսինը. նմանապես՝ ամուսինն իր մարմնի տերը չէ, այլ՝ կինը։ Իրարից հեռու մի՛ մնացեք, այլ միայն՝ փոխադարձ համաձայնությամբ և կարճ ժամանակով, աղօթքի նվիրվելու նպատակով, ապա վերադարձեք իրար» (1 Կորնթ 7։3-5)։ Ինչպես տեսնում էք, ուսուցանվում է կատարյալ ՓՈԽԱԴԱՐՁՈՒԹՅՈՒՆ։ Կնոջ իրավունքները ֆեմինիստները չեն ձեռքբերել 20րդ դարում, այլ Քրիստոնեությունը 2000 տարի առաջ։ Բավական է, որ ամուսիններն ԻՐՈՔ ապրեն այդ Քրիստոնեությունը, փոխադարձաբար, այլ ո՛չ թե միակողմանի։
Կարդալ ավելին
Այն հանգամանքը, որ տվյալ զույգի պարագայում ոչ միայն կինը, այլ նաև ամուսինն է իրեն «քրիստոնյա» համարում և իբր թե շարժվում քրոստոնյային հարիր կերպով, խիստ կասկածի տեղիք է տալիս։ Եթե իրոք քրիստոնյա լիներ, ուշադիր կլիներ կնոջ վիճակին, ոչ միայն սեռային հարցում, այլ ընդհանրապես, քանի որ «տեր լինել» չի նշանակում միայն սեռային տիրապետում, այլ ավելի համընդհանուր ուշադրություն կնոջ անձի նկատմամբ՝ որպես նախևառաջ մարդկային էակի։ «Քրիստոնյա» անունը դեռ բավական չէ այդպիսին իրոք լինելու համար։ Իրականում, քրիստոնեությունը տալիս է սեռային կյանքի իրական հավասարակշռության բազում բանալիներ, ուշադրություն՝ Քրիստոնեությունը, այլ ոչ քրիստոնյաները։ Իսկ հայերի մոտ առկա այդ խնդիրներն ավելի մուսուլմանական լծի դարերից մնացած ժանգն է և ոչ մի կապ չունի Քրիստոնեության հետ։
Միանշանակ կարող եմ պնդել, որ այցելուի սեռական առողջության խնդիրը Քրիստոնեության հետ չէ կապված, այլ սուրբգրային խոսքերի աղճատված և սխալ մեկնաբանությունների հետևանք է: Իսկ Նոր Կտակարանից մեջբերված հատվածը ամբողջությունից կտրվել է անգիտակցաբար։ Եվ իրոք, ինչո՞ւ է սխալ և հատվածաբար ընկալվում սուրբգրային խոսքը` կտրված իր ենթատեքստից, ամբողջությունից:
Նմանատիպ երևույթը, երբ իրականությունը ընկալվում է ոչ թե իր ամբողջության մեջ, այլ սուբյեկտիվ մասնատմամբ, (այսինքն մարդը ուշադրությունը կենտրոնացնում է իրական աշխարհի միայն մի կողմի վրա, անտեսելով դրան հակառակ մյուս կողմը, ենթատեքստից առանձնացնում է միայն իրեն հետքրքիր, իրեն շահավետ հատվածը), ծառայում է սեփական տեսակետի պաշտպանությանը և բխում է վերջին հաշվով ներքին անձնային խնդիրներից:
Տվյալ դեպքում կնոջ հուսահատ վիճակի պատճառը նրա հոգեսեռական զարգացման խանգարման արդյունք է` սեռադերային վարքի ձևավորման շրջանում (5-13 տարեկան հասակը) ամրապնդվել է գերդերային` հիպերֆեմինին պահվածքը, ինչն էլ հետագայում սեռական կյանքի մեջ արտահայտվում է սեռային մազոխիզմի նշաններով: Կնոջ կողմից մեջբերված Սուրբգրային հատվածը հենց այդպես է կտրվել իր ամբողջությունից, որովհետև առավելագույնս համահունչ է գտնվել և արձագանքել իր աղճատված սեռականությանը:
Սեռական ցանկությունների խնդրահարույց այս անհամապատասխանությունը, երբ ամուսիններից մեկը ավելի շատ է սեռական պահանջ զգում քան մյուսը, կնոջ և տղամարդու «ախտահարված» սեռականությունների բախման դինամիկ զարգացման արդյունք է և իբրև հիվանդություն ենթակա է բուժման, հակառակ դեպքում ռիսկային է երկրորդային նևրոտիկ ախտանշանների և այլ մարմնական խանգարումների առաջացման համար:
Ես այն խորը համոզման եմ, որ Քրիստոնեությունը կարող է տալ սեռային կյանքի հավասարակշռության պատասխանը, եթե անձը ներհայեցողության ընդունակ է և կարող է բուժել իր «վիրավոր» սեռականությունը Քրիստոնեական պատգամներով: Սակայն ինչպես վկայում է մեր կլինիկական փորձը սեռական խնդիրների ինքնաբուժումը հաճախ ձախողման ենթակա է, քանի որ ներհայեցողության ընթացքում անձը հաճախ հայտնվում է ինքնաանդրադարձման ծուղակում: Այստեղ հարկավոր է մասնագետի միջամտությունը, որը կարող է օգնել քրիստոնյային ազատվելու այդ ծուղակից:
Փակել
