Ողջույն, ես բժիշկ-սեքսոլոգ Նարինէ Ներսիսյանն եմ
ԻՄ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ
Բժիշկ դառնալու փափագն ունեցել եմ դեռևս մանկուց, հավանաբար այդ մասնագիտության հանդեպ հորս ունեցած ակնածանքի շոնրհիվ։ Իսկ սեքսոլոգիայի ընտրությունը, որպես նեղ մասնագիտացում, պայմանավորված է եղել կյանքի ամենազարմանահրաշ երևույթը՝ ծննդյան առեղծվածը բացահայտելու ցանկությամբ։ Մինչ օրս էլ համոզված եմ, որ երեխան չի ծնվում այն պահին, երբ դուրս է գալիս կնոջ սեռուղիներից, ոչ էլ այն պահին, երբ միմյանց են ձուլվում սեռական բջիջիները (թե չէ մանկաբարձ-գինեկոլոգ կդառնայի), այլ դրանից շատ ավելի վաղ, երբ Գիտակցության հորիզոնում նշմարվում է Լույսի նոր շողքի դրսևորման անհրաժեշտությունը (կարծում եմ պարզ է, թե ինչու եմ ընտրել հոգեբուժության ճյուղ հանդիսացող մասնագիտություն)։
Ծնվել ու մեծացել եմ Երևանում։ Հայրս, ում նախնիները Ղարսից են գաղթել, ճարտարապետ էր, մայրս՝ (ում մայրական կողմը ռուսական արյուն է կրում) հորս օգնականն էր, թե´ աշխատավայրում, թե´տանը։ Կարծում եմ, որ տներ նախագծելու ծնողներիս մեծ սերն ու հակումը փոխանցվել է նաև ինձ, քանի որ իբրև բժիշկ զբաղվում եմ նույն գործով, եթե ընդունենք, որ մարդու մարմինը ևս տուն է, «այն տաճարը, որում բնակվում ենք», իսկ ցանկացած տուն վերանորոգման, պահպանման ու մաքրման կարիք ունի։
Երևանի պետական բժշկական համալսարանում սովորելու հենց առաջին տարիներից իմ նախասիրությունների շարքում միշտ եղել են մարդու վարքն ուսումնասիրող գիտությունները։ Իբրև ուսանող այն համոզումն ունեի, որ հորմոնները մարդու վարքի կազմակերպման գործում ամենավերջին տեղն են զբաղեցնում։ Ինչն էր ինձ ամենից շատ անհանգստացնում այն ժամանակ, դա լաբորատոր առնետների վրա մեր կատարած գիտափորձերն էին, որոնց հիման վրա հոդվածներ էինք տպագրում։ Իմ մեջ միշտ այն սկեպտիկ վերաբերմունքն էր տիրում, թե այդ ինչպես կարելի է առնետների վրա կատարած հայտնագործումները հետագայում տարածել մարդու վրա և դեռ մարդկային վարքի կանխատեսումներ անել։ Երիտասարդ գլխումս անընդհատ հնչում էր հուզախռով հարցը. «Մի՞թե մարդը չի տարբերվում կենդանուց»: